Problem ten reguluje ustawa z dnia 17 października 2008r. o zmianie imienia nazwiska (Dz. U. z dnia 12 grudnia 2008r. nr 220 poz. 1414). Dopuszcza ona zmianę imienia i nazwiska przez obywatela polskiego jeżeli tylko spełnione zostaną wymogi przez nią stawiane.
W praktyce ustawa posługuje się jedną jedyną przesłanką ujętą w formułę klauzuli generalnej i odnoszącą się do „ważnych powodów”.
Interpretacja art. 3 omawianej ustawy prowadzi do wniosku, że jeżeli tylko ważne powody zaistnieją po stronie obywatela to uzyskuje on z mocy prawa podmiotowe prawo do zamiany imienia.
Realizacja tego prawa jest pozostawiona do dyspozycji obywatela, który może zechcieć lub nie zechcieć z niego skorzystać.
W każdym razie należy zauważyć, iż zaistnienie ważnych powodów oraz złożenie wniosku w trybie ustawy zobowiązuje urzędnika do przychylenia się do takowego wniosku. Kierownik Urzędu Stanu Cywilnego może odmówić uwzględnienia wniosku tylko wówczas gdy nie dopatrzy się ważnych powodów, które to uzasadniałyby zmianę imienia.
Artykuł czwarty ustawy z dnia 17 października 2008r. o zmianie imienia nazwiska (Dz. U. z dnia 12 grudnia 2008r. nr 220 poz. 1414) formułuje katalog przypadków, które w mniemaniu ustawodawcy uzasadniają zmianę imienia:
1) imienia lub nazwiska ośmieszającego albo nielicującego z godnością człowieka;
2) na imię lub nazwisko używane;
3) na imię lub nazwisko, które zostało bezprawnie zmienione;
4) na imię lub nazwisko noszone zgodnie z przepisami prawa państwa, którego obywatelstwo również się posiada.
Należy jednak z całą mocą podkreślić, że katalog ten ma charakter otwarty, na co wskazuje określenie „w szczególności” zawarte w tym przepisie, oznacza to, iż wyliczenie ustawowe nie jest zamknięte i ma ono charakter wyłącznie przykładowy. Urzędnik nie jest związany wyliczeniem ustawowym i dlatego może również w innych sytuacjach dopatrzeć się ważnych powodów i dokonać zmiany imienia na inne.
Michał Dudkowiak
michal@dudkowiak.com
Ten komentarz został usunięty przez autora.
OdpowiedzUsuń